Dzieci, młodzież… to nie mali dorośli. Mają zupełnie inne postrzegania świata, inne
możliwości czy choćby zdolności. Jeśli więc na etapie dorastania pojawiają się trudności, warto o nie zadbać, gdyż mogą one mieć fundamentalne znaczenie dla ich dorosłego życia. Nie należy odpuszczać z nadzieją, że dziecko z tego wyrośnie. Wyrastamy z butów, ale nie z samych siebie. Tym, co odróżnia dziecko od dorosłego, jest między innymi zdolność refleksji nad swoim zachowaniem, doświadczeniami i uczuciami. Przez pryzmat powtarzających się błędów postrzegamy swoje dziecko jako wymagające interwencji psychoterapeuty. Tymczasem zmiany wynikające z dorastania i wchodzenia w wiek nastoletni mogą wywołać szereg trudnych z punktu widzenia dorosłego sytuacji, które po prostu będą wymagały wsparcia ze strony specjalisty i najbliższych.

Terapia młodzieży jest oparta na zbudowaniu poczucia bezpieczeństwa i zaufania młodego człowieka. W zależności od indywidualnych potrzeb, terapeuta pracuje nad budowaniem relacji z rówieśnikami, rodziną, uwzględniając w tym znaczenie „ja” zgłaszającej się osoby, jej charakteru, problemów z poczuciem własnej wartości, wyrażaniem emocji, zachowaniami depresyjnymi, agresywnymi lub innymi, które nie są akceptowane społecznie. Spotkania z terapeutą mogą przybierać różną formę, w zależności od wieku, osobowości i możliwości poznawczych młodego człowieka. Niektóre z nich mają formę swobodnych rozmów, inne ćwiczeń, których zadaniem jest wspomaganie autorefleksji i rozwoju samoświadomości, a inne po prostu zabawy, dzięki której w przyjemny i nienachalny sposób realizowane są cele terapeutyczne. W terapii młodzieży niezwykle ważny jest kontekst rodzinny. Środowisko, w jakim dorasta dziecko, wydarzenia, z jakimi się zetknęło mają duży wpływ na miejsce, w którym się znajduje. Istnieje możliwość, jeśli trudności w funkcjonowaniu nastolatka są silnie związane z sytuacją rodzinną, by włączyć w terapię pozostałe osoby lub tylko wybrane.