Celem Terapii SI jest rozwijanie prawidłowego odbioru i analizy bodźców dostarczanych z otoczenia poprzez zmysły zewnętrzne (wzrok, słuch, dotyk, smak, węch) oraz zmysły wewnętrzne (równowagi i czucia głębokiego).
Kiedy udać się na terapię SI? Terapia integracji sensorycznej przeznaczona jest dla dzieci:
Integracja sensoryczna opiera się na kształtowaniu w dziecku umiejętności adekwatnego odbierania bodźców ze środowiska zewnętrznego i reagowania na nie. Jest to terapia ruchowa, jedna z metod neurorozwojowych oddziałujących na układ nerwowy. Jest terapią procesową zakładającą możliwość zmian w obrębie układu nerwowego pod wpływem kontrolowanej stymulacji sensomotorycznej Zasadniczym celem terapii integracji sensorycznej jest zapewnienie i kontrolowanie informacji sensorycznych, zwłaszcza z układu ruchu (układu przedsionkowego), mięśni, stawów i skóry. Zaburzenia przetwarzania sensorycznego mogą być spowodowane niedojrzałością pojedynczych lub sprzężonych systemów zmysłowych: dotykowego, przedsionkowego, proprioceptywnego, słuchowego, wzrokowego, oraz układów węchu i smaku, co może m.in. utrudniać funkcjonowanie w grupie czy przekładać się na problemy w nauce.
Istnieje wiele powodów, by pomyśleć o integracji sensorycznej zwracając uwagę na rozwój swojego dziecka. Szybka reakcja i konsultacja z terapeutą swoich obserwacji daje szansę na realne wsparcie dziecka w rozwoju i uniknięcie pogłębiania się deficytów w przyszłości.
Efektem terapii ma być poprawa jakości życia dziecka: praca- czytanie, szkoła, odrabianie lekcji; zabawa- hobby, budowanie relacji; aktywności dnia codziennego: posiłek, sen, toaleta, ubieranie się.
Podczas zajęć dziecko huśta się w hamaku, toczy w beczce, czy jeździ na deskorolce. Przez zabawę dokonuje się integracja bodźców płynących do ośrodkowego układu nerwowego, co pozwala na lepszą organizację działań. W toku pracy tą metodą terapeuta stymuluje zmysły dziecka oraz usprawnia takie zakresy jak: motoryka mała motoryka duża, odpowiednie planowanie ruchu, koordynacja wzrokowo-ruchowa.
Wskazania do diagnozy w kierunku SI:
Nadwrażliwość na bodźce – mówimy o niej, gdy dziecko unika bliskości fizycznej i dotyku, odrzuca niektóre typy ubrań, przeszkadzają mu metki, szwy, nie lubi brudzić rąk, bawić się klejem, plasteliną, obcinać paznokci czy myć zębów, źle reaguje na tłok i hałas, żle reaguje na światło słoneczne, nie lubi bawić się w grupie.
Zbyt mała wrażliwość na bodźce – jest charakterystyczna dla dzieci, które potrzebują intensywnego bliskiego kontaktu fizycznego, przytulenia, nie zauważają uderzeń czy zadrapań, za to mocno dociskają kredkę podczas rysowania.
Nadruchliwość – dotyczy dzieci, które cały czas są w ruchu, przeważnie trzymają coś w rękach i nawet nieświadomie tym manipulują, mają trudności z koncentracją i łatwo się rozpraszają.
Zbyt wolny rozwój ruchowy – podczas diagnozy SI terapeuta zwróci uwagę na to, jak dziecko radzi sobie z takimi czynnościami, jak zapinanie guzików, wiązanie sznurowadeł, poruszanie się po schodach, proste zabawy ruchowe, jak łapanie piłki czy jazda na rowerze / hulajnodze. Charakterystyczny będzie tu również chwyt ołówka i na przykład radzenie sobie z nożyczkami.
Zaburzenia równowagi – dotyczy dzieci, które często się potykają, przewracają, idąc obijają się o meble, mają trudności w poruszaniu się.
Zachowania agresywne – charakterystyczne dla dzieci, które szybko i łatwo się frustrują, a emocje rozładowują agresją.
Diagnoza składa się z 3 spotkań, z których pierwsze ma postać wywiadu z rodzicami, podczas kolejnego przeprowadzone są standaryzowane testy i obserwacja kliniczna dziecka. Ostatnie spotkanie to omówienie wyników diagnozy, przedstawienie programu terapeutyczneg i wskazań do dalszej pracy z dzieckiem. Częstotliwość terapii uzależniona jest od indywidualnych potrzeb pacjenta i ściśle skonsultowana z rodzicami.
W procesie diagnozy integracji sensorycznej diagnosta przeprowadza szczegółowy wywiad z rodzicami, stosuje specjalne metody badawcze, które oceniają między innymi: planowanie ruchu, praksje oralne, różnicowanie wrażeń dotykowych, naśladownictwo ruchowe, równowagę, koordynację wzrokowo-ruchową, jak również w toku obserwacji klinicznej ocenia się: lateralizację, odruchy prymitywne, napięcie mięśni, pracę gałek ocznych, poziom pobudzenia systemu przedsionkowego.
Terapia SI Warszawa – sprawdź naszych Specjalistów!
Czas trwania zajęć: 55 min
Pasja. Wiedza. Doświadczenie. Konsultacje i terapie – również on-line. Jesteśmy także w mediach społecznościowych.